கவிஞர் இசை

ஏரியைக் கடக்கும்போது அந்தியில் மனமழிந்து வண்டியை நிறுத்தாதே பார்த்துக்கொண்டே  கடந்து போ
ஏரி உன்னுள் பாய அரைநொடி போதும் "ஒருகை பார்க்கிறேன்" என்று அதன்முன் சம்மணமிட்டு அமராதே
நமக்குத் தெரியாதா என்ன? யுகயுகமாக நம் கண்கள் எவ்வளவு பெரிய கொள்ளிக் கண்கள்.
பார்த்துப் பார்த்து
அதை துண்டு துண்டாய் உடைக்காதே வாயை அகலப்பிளந்து மொத்தமாய் விழுங்கிவிடத் துடிக்காதே
உன் நினைவில் ததும்பட்டும் அது வீட்டிற்கு அழைத்துப் போ ஏரியை.

தொலைதூர கிராமங்களிலிருந்து சென்னைக்குள் வந்துவிழுந்த  ஐந்து இளைஞர்கள் நான்கு மாடிக்குடியிருப்பொன்றில் கீழ்தளத்தில் தங்கியிருந்தார்கள். முறைவைத்துச் சமைத்து முறைவைத்துக் கழித்து குறைவான சிக்கல்களோடு காலம்தள்ளி வந்தார்கள். எவ்வளவுதான் முறைவைத்தாலும் குறைகள் எழுவதைத் தவிர்க்க இயலவில்லை. ஆகவே முறையும் குறையுமாக வாழ்ந்துவந்தார்கள். அதிலொருவனுக்கு  அன்று திடீரென ஒரு மகிழ்ச்சி உதித்துவிட்டது. "மொட்டைமாடியில் வைத்து உண்போமா?" எல்லோரிடமும் அது பற்றிக்கொண்டது. படி வரிசையில் கைமாறி மைமாறி  மேலே செல்கின்றன பாத்திரங்கள். சுமை தோன்றுகையில் நகைச்சுவையும் தோன்றிவிடுகிறது. பாத்திரங்களோடு பாத்திரமாக சேர்ந்துகொள்கிறது சிரிப்பு.  உண்ணத்தயார் நிலையில் உள்ளது உணவு. ஆனால் ஏதோ ஒன்றை  அவர்கள் ஏற்கனவே பகிர்ந்து உண்டிருந்தார்கள். "கொலப்பசி..." என்று துரிதப்படுத்திய ஒருவன் இப்போது நிலவைப் பார்த்துக்கொண்டு நிற்கிறான்.

புதன்கிழமைதோறும்  என் ஊருக்கு தடுப்பூசி போடவரும் நர்ஸக்கா அம்மாவுக்குச் சிநேகிதம். நாள்முழுதும் உபயோகித்த ஊசிகளின் முனைகளை ஓய்ந்த மாலையில் என் வீட்டுவாசலில் அமர்ந்து வெட்டுவாள். அந்த எலிப்பொறி போன்றதொரு இயந்திரத்தை கண்கொட்டாது பார்த்து நிற்பேன். அவள் ஒவ்வொரு முறை நறுக்கும்போதும் அதிலிருந்து மயிலொன்று அகவும். புதன்கிழமைதோறும் வீட்டுமுற்றத்தில் மயில்கூட்டம். பலநாட்கள் இரகசியம் காத்த மயில்கதையை  ஒரு நாள் சொல்லியேவிட்டேன் அவளிடம். அதைக்கேட்டு அழகாக சிரித்தபடியே என் தலைசிலுப்பிச் சொன்னாள்... "ஏதோ ஒரு சின்னக் கோளாறு.. எண்ணெய்விட்டால் சரியாயிடும்..." அக்கா... அக்கா எண்ணெய்விட்டால் மயில் பறந்து போய்விடாதா?

ஜன்னலோரத்தில் அமர்ந்து அந்திவானைப் பார்த்தபடியே மதுவருந்திக் கொண்டிருந்தேன்.
ஜன்னலோரத்தில் அமர்ந்து மதுவைப் பார்த்தபடியே அந்திவானைப் பருகிக் கொண்டிருந்தேன்.
ஜன்னலோரத்தில் அமர்ந்து என்னைப் பார்த்தபடியே மதுவருந்திக் கொண்டிருக்கிறது அந்திவானம்.

அந்தக் குட்டிக்கழுதையிடம், "தண்கா" என்றால் என்ன? என்று கேட்டேன் ஒரு முறை. "குளிர்சோலை" என்று  தன் அப்பா சொல்லச் சொல்லியிருப்பதாகச் சொன்னாள். அன்றிலிருந்துதான் எனக்குத் தோட்டக்கலையில் ஆர்வம் வந்திருக்க வேண்டும் பணி நிறைவெய்தி கையில் ஒரு வாக்கிங் ஸ்டிக்கும் வந்துவிட்டது. இப்போதும் வருகைப் பதிவேட்டைத் திறந்து வைத்து அவள் பெயர் சொல்லி அழைக்கிறேன். "உள்ளேன் " என்கிறது குளிர்சோலை. என் சின்னப்பாத்திக்குள் இளஞ்சாரல் தூவுகிறது.

அ.முத்துலிங்கம் தன் சமீபத்திய உரையாடலொன்றில் இதுபோலச் சொன்னார். “சங்க இலக்கியங்கள படிச்சாவே போதும்...எதுக்கு மத்த இலக்கியத்தெல்லாம் படிச்சுட்டு என்று சில சமயம் தோன்றும்..”. எனக்கும் சில சங்கப்பாடல்களை வாசிக்கையில் அப்படித் தோன்றியதுண்டு. அகப்பாடல்களின் முதற்பொருள் நிலமும் பொழுதும். அவை நிலத்தையும் பொழுதையும் விரித்துப் பேசியவை. தொல்காப்பியம் வகுத்துச் சொல்லும் ஐவகை நிலங்களை நாம் அறிவோம். பொழுதுகளில் பெரும்பொழுது, சிறுபொழுது என்று இரண்டுண்டு. கார், கூதிர், முன்பனி, பின்பனி, இளவேனில், முதுவேனில் போன்ற பருவங்கள் பெரும் பொழுதாகவும், வைகறை, காலை, நண்பகல், எற்பாடு, மாலை, யாமம் போன்ற பொழுதுகள் சிறுபொழுதுகளாகவும் சொல்லப்பட்டுள்ளன. இவற்றுள் மாலையைப் பற்றியே நம் அகப்பாடல்கள் அதிகமும் பாடியுள்ளன. சங்கத்து மாலைக்காட்சிகளில் நான் கண்டு மயங்கிய சிலவற்றை பகிர்ந்து கொள்வதே இக்கட்டுரையின் நோக்கம்.
சங்கப்பாடல்கள் எல்லா பொழுதையும் பாடியுள்ளன. ஒவ்வொரு திணைக்கும் ஒவ்வொரு பொழுது என்று வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளதால் எல்லா பொழுதுகளும் அதில் உண்டு.


“தோள் தோய் காதலர்ப் பிரிக்கும்
வாள்போல் வைகறை வந்தன்றால் எனவே”
(கு. …