நவீனக் கவிதை வாசகர்கள் பலருக்கும் நமது பழந்தமிழ் கவிதைகள் குறித்த வாசிப்பு குறைவுதான். அதற்கு ‘பழையது பயனற்றது ‘என்கிற மேலோட்டமான எண்ணம் முதன்மையான காரணம். நவீன மனிதனின் சிக்கல்களுக்கும் பழந்தமிழ் இலக்கியங்களுக்கும் தொடர்பில்லை என்று நினைக்கிறோம். புதிய மனிதனின் புதிய சிக்கல்கள் என்று ஒவ்வொரு காலத்திலும் சில இருந்து வந்துள்ளன. அவை அந்தந்தக் காலத்து கவிதைகளில் பிரதிபலித்தும் வந்துள்ளன. இந்த ஆண்ட்ராய்டு காலத்து மனிதனின் கவிதைகளில் வீடியோ காலும், வாய்ஸ் மேசேஜும் வர வேண்டும். கட்டாயம் வந்தாக வேண்டும். ஒரு புரட்சி போல அல்ல, இயல்பாகவே அவை வந்தாக வேண்டுமல்லவா?
புதிய மனிதனுக்கு சில புதிய சிக்கல்கள் இருப்பது போலவே, ஒரு மனிதனுக்கு என்றென்றைக்குமான சிக்கல்கள் என்று சில உண்டு. பசி, காமம், அச்சம், பொறாமை இப்படி சில. நெருப்பைக் கண்டு பயந்து, வியந்து வணக்கத் தொடங்கிய மனிதன் இன்றுவரை எத்தனையோ விதவிதமான கடவுள்களை வணங்கிக் கொண்டிருக்கிறான். அவனுக்கு மீறிய ஒன்றுக்கு அஞ்சுபனாகவும், அதை வணங்கிப் பணிபவனாகவும், அதற்கு நன்றி சொல்பவனாகவும் அவன் எப்போதும் இருந்து வந்துள்ளான். நமது பழந்தமிழ்க் கவிதைகளில் நாம் காண வேண்டியது இதுபோன்ற மனிதனின் என்றென்றைக்குமான சிக்கல்களைத்தான்.
உண்மையைச் சொல்லச் வேண்டுமெனில் இன்றைய புதிய சிக்கல்கள் என்று நாம் கருதுபவை பலதும் அடிப்படைச் சிக்கல்களில் இருந்து பிறந்தவையே. பாலைத் திணை தமிழ்ப்பாடத்தில் 10 மார்க்கு கேள்வியோடு முடிந்துவிடும் ஒன்றல்லா? வாழ்வு தீரும் வரை நமது பாலை தீராது. சங்கக் காட்சிக்கும் நவீனக் காட்சிக்கும் காட்சிகளில் வேறுபாடு இருக்கலாம். ஆனால் உணர்வு ஒன்றுதான்.
காதலனோடு சேர்வதற்கு இடையூறாக இருந்த தனது பச்சிளம் குழந்தைகளுக்கு விஷம் வைத்துக் கொல்லத் துணிந்த பெண் ஒருவரை சமீபத்தில் பார்க்கிறோம். “ தேறுதல் ஒழிந்த காமத்து மிகுதிறம்’ என்கிற தொல்காப்பியத்து பெருந்திணை சூத்திரத்துக்கும் இந்த நவீன யுகத்துக் காட்சிக்கும் தொடர்பிருப்பதாகவே நான் நினைக்கிறேன். சங்கமரபு சொல்லும் “இற்செறித்த”லுக்கும் இன்றைய ஆணவப் படுகொலைகளுக்கும் எளிமையாகவே ஒரு கோடிழுத்துப் பார்த்துக் கொள்ள முடியும்.
அடுத்த காரணம் பழமையின் மேல் உள்ள அச்சம் என்று நினைக்கின்றேன். . அது மிகக்கடினமானது. நமக்கு விளங்காது என்று நம்புகிறோம். அல்லது அவ்வளவு உழைத்துக் கற்க நாம் விரும்புவதில்லை. அது கடினமானது என்று உறுதியாக நம்பிக் கொண்டிருப்பவர்களுக்கு அது இனிப்பானதும்தான் என்று காட்டுவதே என் எழுத்தின் நோக்கமாக உள்ளது.
தமிழ்க்கவிதை வரலாற்றில் ஒரு பருவம் வெறும் சந்த விளையாட்டுகளால் நிறைந்து விட்டது. வெற்று செய்யுள்கள் கவிதையின் தீவிரத்தை அழித்தொழிக்க முயன்றன. அதனால் கவிதைக்குள் ‘ இசை” ( musicality) என்கிற விசயத்தின் மீது நமக்கு கடும் வெறுப்பே ஏற்பட்டுவிட்டது. அதனால் தமிழ்க்கவிதை இசையின் இனிமையை இழந்து , முரட்டு உரைநடையின் பக்கம் செல்ல நேர்ந்தது. நவீனக் கவிதை அதன் தீவிரத்தை இழக்காமலேயே பழந்தமிழ் கவிதைகளிலிருந்து அந்த இசையினிமை மீட்க முடியும். .அதற்கு இது போன்ற நூல்கள் உதவக்கூடும்..
ஒரே மொழியில் மூன்றாயிரம் வருட இடைவெளியில் தோன்றிய இரு கவிகள் என்கிற அடிப்படையில் எனக்கும் ஒளவைக்குமான தொடர்பு குறித்து இந்த நூலின் முன்னுரையில் பேசியுள்ளேன்.
தவிர, சங்க இலக்கியம் போன்ற ஒரு பெரும் திரட்டை கற்கும் வழிகளில் ஒன்றாக இது போன்ற சிறுநூல்கள் திகழ வேண்டும் என்று விரும்புகிறேன். ஏற்கனவே நவீன இலக்கிய புலத்திலிருந்து நாஞ்சில்நாடன், பெருமாள்முருகன், ஜெயமோகன் போன்றோர் இது போன்ற நூல்களை எழுதியுள்ளார்கள்.
கபிலருக்கும் இது போன்று ஒரு கவித்துவத் திரட்டு வர வேண்டும் என்பது என் விருப்பம். இன்னொரு நவீனக்கவி அதைச் செய்யட்டும்!
நூலை வெளியிட்ட கவிஞர் மோகனரங்கனுக்கும், பெற்றுக் கொண்ட இயக்குநர் பிரசாத் முருகேசனுக்கும் , காலச்சுவடு பதிப்பகத்திற்கும் என் நன்றிகள்!!
Comments