கவிஞர் இசை

பா டகர் பாடுகிறார் பாடிக் கொண்டிருக்கிறார் பாடிக் கொண்டிருக்கிறார் பாடகர்  ‘பாடத்’ துவங்கும் தருணம் என்றொன்றுண்டு பாடகர் ‘பாடத் ‘ துவங்கி விட்டார் “ ஓ..”  என்றெழுந்ததொரு  வாத்தியம்  “ம்” என்றொரு வாத்தியம் “ஆஹா..”  என்று   எங்கோ துள்ளியதொரு வாத்தியம் “ ச்….”  கொட்டி மறைந்ததொரு வாத்தியம் “வாவ்..”   வாய் திறந்து  கூச்செரியும் வாத்தியங்கள் ஆங்காங்கு  தாயைத் திட்டி   ஒரு கெட்ட வாத்தியம்  பிளாஸ்டிக் சேர் வாத்தியங்கள் செருப்புக் கால் வாத்தியங்கள் நெஞ்சத்து ஆனந்தம்…. அது ஒரு நிகரற்ற வாத்தியம் வாத்தியங்கள்  கூடிக் கூடிப் பெருகியதில் மேடை கொள்ளவில்லை இதோ.. இந்த மேடை  சமத்தில் சரிவதைக் காண்கிறேன் மேடை, அரங்கு என்று இரு வேறில்லை இப்போது

  ம ருந்துக்கடை கவுண்டரில் நின்று கொண்டிருந்தாள் ஒருத்தி  உள்ளே பெட்டி பெட்டியாய்  அடுக்கி  வைக்கப்பட்டிருக்கும்  அவற்றிற்கும் உனக்கும் என்னடி சம்பந்தம்! இந்த வீதிக்கும் உனக்குமே கூட இந்த ஊருக்கும் உனக்குமே கூட இந்த நகருக்கும் உனக்குமே கூட  என்னடி சம்பந்தம்! அய்யோ.... உன்னைக் கொண்டு போய் எங்கடீ நிறுத்துவேன்! எங்குதான் ... எங்குதான்... நிறுத்துவேன் ! ஆம்... அப்படித்தான்.. மிகமிகச் சரிதான்.. நீ அங்கேயே நில் அரு மருந்தே! தனி மருந்தே!

எ ன் இடது கை உனது வலது கையுடன் பிணைந்துள்ளது இது காரா? அல்லது கன்றுக்குட்டியா? தமிழக அரசால் வழங்கப்பட்ட  எண் பலகைகள்  முன்னும் பின்னும் ஒட்டப்பட்டுள்ளன ஆனால், வாகனம்  இப்போது தமிழக அரசின் கீழ் இல்லை எந்த அரசின் கீழும் இல்லை. நமது கடிகாரங்களை காற்று அடித்துப் போய்விட்டது இந்த வாகனம் ஒரு போதும் வழி தவற வாய்ப்பில்லை ஏனெனில் இதற்கு வழி என்றே ஒன்றில்லை  அக்கறையில் கலந்த எரிச்சலோடு கேட்கிறாள்  கூகுள் அக்கா.. “எங்குதான் போகிறீர்கள் ?!” “தெரியவில்லை அக்கா..”

அ ந்த மரம் கூவியது அந்த வீடு கூவியது வீதி கூவியது கடைகளும், கட்டிடங்களும் கூவின கோவில் கூவியது குளம் கூவியது. வீட்டிற்குள் சென்று சாத்திக் கொள்ளும்வரை என் தலைக்குப் பின்னே மொத்த மொத்தமும் கூவிக் கொண்டிருந்தன

ஒ ரு மே ஃபிளவர் தன் இரத்த உயிரால் என்னைப் பெயர் சொல்லி அழைத்தது நான் அதை நோக்கிப் புன்னகைத்தேன் சென்றேன் நெருங்கினேன் தொட்டேன் ஓர்  இதழ்திறந்து நுழைந்தேன் நடந்தேன்.. நடந்தேன்.. நடந்தேன்.. கண்டு வந்தவன் சொல்கிறேன் ஒரு மலருக்குள் அந்த ஊரையே வைக்குமளவு இடமிருக்கிறது.

உ னக்கென்ன பைத்தியமா….? அவள் கத்திக் கொண்டிருக்கிறாள் அவன் தலைகுனிந்து நிற்கிறான் பிறகவன் தன் கண்களை எடுத்து அவள் முகத்தில் விட்டான் தன் காதுகளைக் கிள்ளி அவளுக்குச் சூட்டினான் தன் நெஞ்சத்தை  அவளுள் துடிக்க விட்டான் கண்கள் அவை கொழுத்த ஆசையை இரண்டு துண்டாய் உருட்டிய உருண்டைகள் செவிகள் அவை புறத்திற்கொன்றெனப்  படுத்திருக்கும் இரண்டு வேட்டை   நாய்கள் நெஞ்சம் அதில் கொசுத்திரள் கொடுக்கின் கும்மாளக் கூச்சல் உனக்கென்ன பைத்தியமா…? அவன் கத்திக் கொண்டிருக்கிறான் அவள் தலைகுனிந்து நிற்கிறாள்.

“ச த்தியம் தோற்பதில்லை!" இதைச் சொன்ன போது என் நெஞ்சம் விம்மியது கண்கள் கொஞ்சம் கலங்கின முஷ்டி தானாகவே விண்ணை முட்டியது. "என்னையா அழைத்தாய்.."? என்று கேட்டு என்னை நோக்கி  சத்தியங்கள்  எழுந்து வந்தன. வெள்ளையில் கருப்பில் கருப்பு வெள்ளையில் பழுப்பில் ஆரஞ்சில் ஊதாவில் கலக்கவே முடியாத கலவைகளில் வானவில்லின் நிறத்தில் கூட ஒன்று இருந்தது. "என்னையா அழைத்தாய்...? இந்த முறை கொஞ்சம் சத்தமாக கேட்டன நான் அதைவிடச் சத்தமாய் அண்ணாந்து கூவினேன்... "எப்படியாயினும் ஏதோ ஒரு  சத்தியம் தோற்பதில்லை"

ஆ க உச்சியிலிருந்து பாதாளத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன் ஒரு லாரி ஊர்ந்து செல்கிறது சத்தம் நீக்கப்பட்ட லாரி இருவர் அநேகமாக ஆணும் பெண்ணும் பேசிக் கொண்டு செல்கின்றனர் அன்பா..?  சண்டையா..? சாதாரணமா..? அறியமுடியவில்லை லாரி பொம்மை கார் பொம்மை ஆண் பொம்மை பெண் பொம்மை வீட்டு பொம்மை கடை  பொம்மை பொம்மை.. பொம்மை.. பொம்மை.. இரத்தமில்லை காயமுமில்லை.